تاثیر داروی ستیریزین بر روی غلظت FSH، LH، تستوسترون و تغییرات

سابقه و هدف: ستیریزین یک داروی آنتی­هیستامینیک قوی است که می­تواند روند تولید نیتریک­ اکسید را که یک ترکیب تضعیف­کنند ه­ی استروئیدسازی است را مهار کند. بنابراین به طور احتمال داروی فوق در ترشح هورمون تستوسترون نقش خواهد داشت. در این تحقیق اثر داروی ستیریزین بر غلظت هورمون­های تستوسترون، FSH ، LH و فرآیند اسپرم­سازی مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش­ها: تعداد 50 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار بدون محدودیت آب و غذا و چرخه­ی 12 ساعته تاریکی و روشنایی به 5 ­گروه تقسیم شدند که در هر گروه 10 حیوان قرار داشتند. گروه کنترل (الف) از آب و غذای استاندارد و آزمایشگاهی استفاده کرده و تحت تیمار با هیچ ترکیبی قرار نگرفتند. گروه شاهد (ب) آب مقطر را به عنوان حلال دارو دریافت کردند. گروه­های تجربی (ج، د، ه) به مدت 28 روز دارو را با مقادیر 20، 40 و 80 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی دریافت کردند. در روز بیست­ و نهم از تمام گروه­ها خون­گیری به عمل آمد و از نمونه­های خونی جمع­آوری شده برای اندازه­گیری غلظت سرمی هورمون­های LH ، FSH و تستوسترون به روش رادیوایمیونواسی استفاده شد. همچنین بیضه­ها از بدن خارج شدند و پس از تهیه­ی مقاطع بافتی و رنگ­آمیزی، تغییرات بافتی بیضه بین گروه­های آزمایش بررسی شد. نتایج به دست آمده با استفاده از آزمون ANOVA و دانکن ارزیابی شدند. نتایج: نتایج حاصل نشان دادند که در میانگین غلظت سرمی هورمون تستوسترون در گروه تجربی 80 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن بدن نسبت به گروه کنترل در سطح 05/0 p≤ افزایش معنی­دار مشاهده شده است. همچنین اختلاف معنی­داری در میزان هورمون­های LH و FSH در گروه­های تجربی با گروه کنترل مشاهده نشد. در زنجیره­ی سلولی اسپرم­سازی نیز اختلاف معنی­داری بین گروه­های تجربی و کنترل مشاهده نشد. نتیجه­گیری: به طور احتمال ستیریزین در طی دوره­ی 28 روزه خوراکی از طریق افزایش گیرنده­های LH در سلول­های لیدیگ منجر به افزایش فعالیت بیضه برای ترشح تستوسترون می­گردد. نتایج حاصله از مطالعات بافتی نشان داد ستیریزین در طول 28 روز تاثیری بر تعداد سلول­های سرتولی، لیدیگ و تراکم اسپرم در لوله­های منی­ساز ندارد.